Het Souvereine Individu

Het Souvereine Individu, vanwaar deze titel.

Ik denk dat elk mens souverein geboren wordt, dat wil zeggen,
dat je zelf de hoogste macht bent waar je verantwoording aan af
moet leggen en aan niemand onderworpen bent.
Behoudens mogelijk je ouders of opvoeders, maar dat is eerder
een morele verplichting, en niet afdwingbaar.

Dat betekend niet dat je perse mag doen en laten wat je wilt,
maar het betekend wel dat je alles mag doen en laten wat je
wilt, zolang je daar anderen geen schade mee berokkent door
gewelddadige of frauduleuze handelingen.
In bepaalde kringen is dit beter bekend als het non-agressie
principe.

Deze filosofie, die ik niet zelf verzonnen heb, maar die al ten
tijde van de oude Grieken en Romeinen opgeld deed, staat
diametraal tegenover de moderne opvattingen over de rol en de
verhoudingen van burger en staat.

De moderne opvatting is dat de staat een allesomvattend mandaat
heeft om elk aspect van ons leven te regelen. En daarvoor
verdeelt ze ons in groepjes,
Man-vrouw, zwart-wit, homo-hetero, arm-rijk, zodat ze altijd een
excuus heeft om te zeggen dat ze voor de belangen van deze of
gene opkomt. Maar tegelijkertijd polariseert de staat daarmee de
samenleving omdat er altijd wel een minderheid te vinden is
wiens belangen worden geschaad.
Maar men verliest daarmee de belangen van de grootste,
onbenoemde, minderheid in onze samenleving uit het oog, namelijk
die van het individu.

De filosofie van het Souvereine Individu gaat er van uit dat de
staat slechts een marginale rol heeft te spelen in het leven van
de burger en dat die zich dient te beperken tot het veilig
stellen van de natuurlijke rechten van de burger of het
individu.

Die natuurlijke rechten zijn niet hetzelfde als de rechten die
zijn vast gelegd in de Universele Verklaring Voor de Rechten van
de Mens.
Alhoewel ongetwijfeld goed bedoeld, benoemt deze verklaring niet
alleen een aantal natuurlijk rechten die elk mens heeft uit
hoofde van zijn (of haar) mens zijn, maar creëert ze ook
bepaalde privileges die voorbehouden zijn aan groeperingen in de
samenleving zoals de werknemer (maar niet de werkgever), het
gezin (maar niet de alleenstaande) en moeders (maar niet vaders).
Maar universeel is universeel. Daarin is geen plaats voor
uitzonderingen of privileges. Moeders zijn universeel mensen,
maar mensen zijn niet universeel moeders. Werknemers zijn
universeel mensen, maar mensen zijn niet universeel werknemer.

Doordat de universele verklaring voor de rechten van de mens
deze uitzonderingen creëert is zij dus per definitie niet
universeel.

Natuurlijke rechten zijn ook niet hetzelfde als wettelijke
rechten.
In onze samenleving heeft geweld tegen minderheden of geweld
tegen overheidsfunctionarissen een zwaardere sanctie dan geweld
in het algemeen.
Dat betekend dus dat het afhankelijk is van je status hoe het
geweld bestraft wordt. Maar heb je als slachtoffer minder of
meer pijn omdat je als homo, vrouw, moslim, christen, zwart,
geel, politieagent of blanke man in mekaar geslagen wordt? En
dit staat natuurlijk ook haaks op de verklaring van de
Universele rechten voor de mens.

Veel van onze wettelijke rechten zijn dan ook geen rechten maar
privileges.
En privileges kunnen afgepakt worden.
Dit wordt eens en temeer benadrukt door de discussie over het
wettelijke recht om op je 65e met pensioen te gaan of te stoppen
met werken.
Maar waarom tot je 65e doorwerken of je 67e en niet tot je 40e
als je zelf de voorzieningen hebt getroffen om dat mogelijk te
maken.
Of waarom stoppen op je 65e als je nog zin hebt om door te gaan?
Of, als je het slecht aangepakt hebt, waarom stoppen op je 65e
en anderen laten betalen voor je levensonderhoud?

Omdat ik denk dat elk mens souverein is, denk ik ook dat elk
mens een aantal natuurlijke rechten heeft die verbonden zijn met
zijn, of haar, mens zijn. Rechten die niet ontleend worden aan
een privilege van de heersende klasse, maar rechten die je hebt
omdat je leeft en bestaat.
Van oudsher worden deze de natuurlijke rechten genoemd.

Vrijheid van meningsuiting is bijvoorbeeld zo’n recht.
Je mening is jouw mening. Je hebt die mening, ongeacht wat
anderen daar van vinden.
Het mogen uiten van die menig, in woord, schrift of beeld is
onlosmakelijk daarmee verbonden, want anders kunnen anderen daar
niet eens wat van vinden.
Grenzen stellen aan de vrijheid van meningsuiting druist dus
onherroepelijk in tegen dit aan je mens zijn verbonden recht.
Iemand anders kan het racistisch vinden, pornografisch of
fascistisch, dat geeft ze nog niet het recht om jou het uiten
van die mening te verbieden.
Het roepen van brand in een volle bioscoop wordt vaak aan
gehaald als voorbeeld van een grens die je aan de vrijheid van
meningsuiting mag stellen, maar het roepen van brand is geen
mening. Of er is brand, of je stuurt bewust aan op een paniek
reactie. Het uiten van je mening is het aangaan van een dialoog.

Een ander natuurlijk recht is het kunnen beschikken over de
vruchten van je arbeid. Een Bijbelse term geloof ik, maar 1 die
een ieder gevoelsmatig aanvoelt.
De beloning die je voor je arbeid krijgt behoort jou toe, en
niemand anders.
Als een ander een claim legt op die beloning, geheel of
gedeeltelijk, democratisch vast gesteld of door een dictaat
opgelegd, maakt dat je tot slaaf. (Een deel van) de vruchten van je
arbeid behoren dan toe aan een ander die dat vaak met (de
impliciete bedreiging van) geweld afdwingt.

Het recht op zelfverdediging is ook een natuurlijk recht.
Het recht om jezelf en je familie/naasten maar ook je bezit te
mogen verdedigen. Met alle mogelijke middelen.
Dat recht hebben we niet uitbesteed aan de overheid of de
politie, dat recht hebben we door ons mens zijn.

Over deze onderwerpen zullen mijn (onregelmatige) blogs gaan.